«Όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους ήρθα σε επαφή μου προκάλεσαν πόνο».
Πόσο κοινότυπη ακούγεται μια τέτοια δήλωση και πόσο αληθινή είναι ωστόσο για ανθρώπους, που έχουν πονέσει βαθιά κι έχτισαν τείχη γύρω τους για να εγκλωβίσουν το εγώ τους.
Μήπως όλοι μας δεν το έχουμε κάνει κάποιες φορές, λίγο ή πολύ; Μετά από κάποιο χωρισμό με αγαπημένο μας πρόσωπο, φίλο(η) ή ερωτικό(η) σύντροφο ή μετά από απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες να ανακαλύψουμε εκείνη την αδελφή ψυχή που όλοι αναζητούμε ;
Η δήλωση αυτή θα μπορούσε να είναι ειλικρινής κι έτσι διατυπώνεται από τον εκάστοτε «πληγωμένο», ωστόσο στην πραγματικότητα δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια δικαιολογία για να κλείσει τα τείχη της ψυχής και της καρδιάς του προς τον έξω κόσμο. Και αυτό μπορεί να γίνει ιδιαίτερα «βλαβερό», τόσο για το ίδιο το άτομο, όσο και για τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή με αυτό.
Ο «πληγωμένος», χρησιμοποιώντας αυτή την έκφραση ως σημαία-δικαιολογία, θεωρεί ότι δε χρειάζεται να παλέψει για να κερδίσει την αγάπη που πιστεύει πως του στέρησαν, ότι δεν χρειάζεται να προσπαθεί να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, ενώ θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να «προστατεύει» τον εαυτό του από οτιδήποτε και οποιονδήποτε μπορεί να γκρεμίσει τα τείχη του και να διεισδύσει στον εσωτερικό του κόσμο.
Οι συνέπειες είναι γνωστές σε όλους μας, φόβος μην ερωτευτεί και πληγωθεί, τρόμος μήπως κάποιος άλλος διαπεράσει τα τείχη και «χωθεί» ως εισβολέας στον «τέλεια κατασκευασμένο κόσμο» του, αδυναμία βαθύτερης επικοινωνίας και ανικανότητα ουσιαστικής επαφής, ποικίλες δυσλειτουργίες σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο.
Έτσι ενώ αυτό το «αμπάρωμα» προβάλλεται ως αποτέλεσμα μιας απόλυτα λογικής και αντανακλαστικής διαδικασίας – πόνος à τον αποφεύγω – ωθεί το άτομο στην απομόνωση, σε μια αποχαυνωμένη και φαινομενικά ήρεμη ζωή, η οποία όμως είναι άδεια, χωρίς πραγματικές συγκινήσεις, ή απλά εφήμερες συγκινήσεις τις οποίες επιδιώκει για να επιβεβαιώνει την ύπαρξη του.
Έτσι δημιουργείται μια αλυσιδωτή αντίδραση όπου κάποιος πληγώνει κάποιον άλλον, ακούσια ή εκούσια, επειδή κάποιος άλλος τον πλήγωσε και ο δεύτερος κλείνεται στον εαυτό του και σε πρώτη ευκαιρία, πληγώνει έναν τρίτο κ.ο.κ.
Καθένας μας μπορεί να σπάσει αυτή την αλυσίδα, αρκεί να μη φοβηθεί να νιώσει, να πονέσει, να κλάψει. Είμαστε ζωντανοί γιατί έχουμε αισθήματα, όχι μόνο γιατί χτυπάει η καρδιά μας και ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας. Και μπορούμε να δείξουμε και σε άλλους πως να μην φοβούνται, πρώτα απ’όλα τα αισθήματα τους και μετά τα αισθήματα των άλλων. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την ίδια τη ζωή και όλα εκείνα που έχει να μας δώσει. Η εσωτερική γαλήνη δεν είναι ανάγκη να αποκτηθεί μέσα από την απομόνωση. Αυτός μπορεί να φαίνεται σαν ο πιο εύκολος τρόπος. Απομονώνεσαι, παύεις να έχεις ερεθίσματα που σου προκαλούν οποιοδήποτε συναίσθημα, οπότε αυτομάτως δεν υπάρχει κάτι το οποίο να διαταράσσει τον ψυχικό σου κόσμο. Μήπως όμως έτσι γλιστράει απ’τα χέρια σου η ίδια η ζωή και όλα όσο μπορείς να μάθεις, να νοιώσεις, να χαρείς και να γευτείς; Μήπως αυτή η «ασκητική ζωή» δημιουργεί μια ψευδαίσθηση γαλήνης και ευτυχίας που είναι εύκολα τρωτή σε απρόσμενες και μη ελεγχόμενες καταστάσεις; Και μήπως το να ζούμε μέσα σε μια «γυάλα» δεν μας εξασφαλίζει πάντα ένα «καταφύγιο»;
Η ζωή μας έχει δοθεί για να τη ζούμε, για να γελάμε, να κλαίμε, να αγαπάμε, να πονάμε. Δεν είναι ο παράδεισος αλλά είναι άδικο να την απορρίπτουμε και να την καταδικάζουμε. Ο πόνος είναι κομμάτι της και από τη φύση του είναι επώδυνος, ανυπόφορος, σαρωτικός. Όμως το να τον αρνούμαστε και να τον πολεμάμε είναι σαν να απορρίπτουμε εκείνα τα κομμάτια της ζωής που δεν μας ταιριάζουν. Μπορείς αλήθεια να απορρίψεις έτσι απλά κάτι το οποίο δεν σου αρέσει σε έναν άνθρωπο που δεν αγαπάς; Ή τον δέχεσαι μαζί με ό,τι σε ενοχλεί ή απλά τον απορρίπτεις εξολοκλήρου. Κάπως έτσι είναι και με τη ζωή. Ή την δέχεσαι, έτσι όπως είναι, με τα καλά και τα κακά της ή την απορρίπτεις.
Τι πιο συναρπαστικό ωστόσο από το να ζεις καθημερινά μια ζωή γεμάτη, κάνοντας πράγματα που σε ευχαριστούν κι έχοντας γύρω σου ανθρώπους που δεν φοβούνται να μιλήσουν, να ακούσουν, να ερωτευτούν, να αγαπήσουν και να κλάψουν.
Μη φοβάστε να ζήσετε τη ζωή σας σαν ένα μαγικό, συναρπαστικό παραμύθι!!!
