Παρελθόν και Μέλλον

«[...]το παρελθόν είναι το παρόν, είναι το μέλλον… όλοι προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ αυτό, αλλά η ζωή δεν μας αφήνει[…]»

Ευγένιος Ο’ Νηλ

Είναι αλήθεια ότι το παρελθόν καθορίζει το ποιοι είμαστε, τι πρεσβεύουμε, τι φοβόμαστε και πολλές φορές εξηγεί το γιατί ακολουθούμε συγκεκριμένα μονοπάτια, όταν προσεγγίζουμε άλλους ανθρώπους και το πως αντιμετωπίζουμε διάφορες καταστάσεις στη καθημερινότητά μας.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν είναι εφικτό να παρεκκλίνουμε από την πορεία που μας σπρώχνει το παρελθόν. Ο καθένας μας μπορεί να αλλάξει ρότα, να επιλέξει να ξεφύγει από τα δεσμά που τον κρατούν καθηλωμένο σε ξεπερασμένα πρότυπα, που τον εμποδίζουν επίμονα και βασανιστικά να προχωρήσει στο μέλλον, ακολουθώντας έναν άλλο δρόμο, διαφορετικό από αυτόν που του έχει «ορίσει» το παρελθόν του.

Σ’αυτήν την περίπτωση χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη διαφορετικής θεώρησης των βιωμάτων μας, να τα αποδεχτούμε όπως έχουν συμβεί, να διδαχτούμε από αυτά, αλλά να μην τους επιτρέψουμε ανεμπόδιστα και αβίαστα να καθορίσουν τη μελλοντική μας πορεία.

Η απόφαση να αλλάξουμε τη ζωή μας, σε όποια χρονική στιγμή και αν το αποφασίσουμε, προδιαγράφει τη ρήξη του συνδέσμου του παρελθόντος με το μέλλον, όπως σπάει και ο κρίκος μιας αλυσίδας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια καινούρια αρχή. Το αποτέλεσμα είναι ανάλογο με αυτό που παρουσιάζεται σε άτομα με ολική αμνησία, μόνο που σ’αυτή την περίπτωση, το σπάσιμο του συνδέσμου γίνεται ασυνείδητα και το άτομο εμφανίζεται σαν να μην έχει παρελθόν.

Αν αυτή η διαδικασία γίνει συνειδητά τότε τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα αυτής της ασυνέχειας και να δουλέψουμε προς την κατεύθυνση αυτή. Κάτι τέτοιο είναι επώδυνο και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και αφοσίωση στον τελικό στόχο προκειμένου να «αποκρούουμε» τους καθημερινούς και συνεχείς πειρασμούς που μας ωθούν στην εύκολη λύση της οπισθοδρόμησης. Πρέπει να οραματιστούμε την μελλοντική μας εικόνα, τον μελλοντικό μας εαυτό για να καθορίσουμε με σαφήνεια το επιθυμητό αποτέλεσμα, ώστε να δουλέψουμε συστηματικά προς την επίτευξη του.

Τίποτα, φυσικά, δεν είναι εύκολο. Το παρελθόν τείνει να στοιχειώνει το μέλλον και να μας κρατά δέσμιους σε λάθος σχέσεις, σε λάθος επαγγελματικές επιλογές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε προσκολλημένοι στις αποφάσεις του παρελθόντος, ότι δεν μπορούμε να σπάσουμε την αλυσίδα που μας δένει μ’αυτές. Αρκεί να είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε.

«Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα»

Είδα το συγκεκριμένο έργο εχθές και ήταν πραγματικά υπέροχο. Η συναισθηματική φόρτιση που μου δημιούργησε ήταν εκρηκτική και για μια ακόμα φορά «έζησα» μερικά από τα μεγάλα δράματα της ζωής.

Τι να πρωτοεπισημάνω από το έργο;

Την εσωτερική πάλη της μάνας (Ράνια Οικονομίδου), η οποία καταπιέζεται συναισθηματικά από τον ίδιο τον έρωτα για τον άνθρωπο που παντρεύτηκε πριν από 37 χρόνια και που μετά την τρίτη της γέννα οδηγείται στη μορφίνη από έναν γιατρό, αλλά ουσιαστικά παραμένει σε αυτή για να αντιμετωπίζει το κενό της καθημερινότητας της;

Την αποφυγή ανάληψης ευθυνών του πατέρα (Δημήτρης Καταλειφός), που δικαιολογεί την τσιγκουνιά και τον αλκοολισμό του με τα βιώματα μιας δύσκολης παιδικής ηλικίας και που αρνείται να δεχτεί τα πραγματικά λάθη του σε σχέση με τους ανθρώπους που αγαπά;

Τον «άρρωστο» ψυχισμό του μεγάλου γιού (Άλκης Κούρκουλος), που, αν και με δυνατότητες να κάνει σπουδαία πράγματα στη ζωή του, κατρακυλάει στον κόσμο του αλκοολισμού και του μαρασμού, αναπαράγοντας το μοντέλο της πατρικής φιγούρας;

Τον ευαίσθητο και ίσως φοβισμένο μικρότερο γιό (Κώστας Βασαρδάνης) ο οποίος - διανοούμενος και εύθραυστος αλλά με σκοτεινές απόψεις για τη ζωή - παραμένει χαμένος, αποστασιοποιημένος;

Ο συγγραφέας ανατέμνει την οικογένεια υπογραμμίζοντας τις ανασφάλειες, τα λάθη, τα αδιέξοδα και τις συγκρούσεις που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος σαν μονάδα αλλά και συλλογικά. Η έλλειψη πίστης σε οτιδήποτε, είτε αυτό λέγεται Θεός, είτε προσωπικές δυνατότητες του καθένα μας, ή σε ό,τι άλλο μπορεί να έχει καταπραϋντική ή/και παρακινητική δύναμη για τον καθένα μας, μας κάνει να έρμαια των καταχρήσεων και αδύναμους να εξελιχτούμε, να αξιολογήσουμε την πραγματικότητα και να δράσουμε.

Πρόκειται για μια παράσταση αποκαλυπτική...Μην την χάσετε.

Περισσότερα για την παράσταση εδώ.

Ανάμνηση

«Για ένα πράγμα είναι σίγουρος. Δεν θα μπορέσει να την αγαπήσει κανένας όπως την αγάπησε εκείνος, δεν θα μπορέσει να τη λατρέψει κανένας με το δικό του τρόπο, δεν θα μπορέσει να καταλάβει όλες τις γλυκές κινήσεις, τις ανεπαίσθητες εκφράσεις του προσώπου της. Αισθάνεται λες και μόνο εκείνος επιτρέπεται να τη βλέπει, να γνωρίζει την αληθινή γεύση των φιλιών της, το πραγματικό χρώμα των ματιών της. Κανένας άλλος άντρας ποτέ δε θα μπορέσει να δει αυτό που είδε εκείνος. Υποφέρει πολύ. Γιατί άφησε να γίνει κάτι τέτοιο; Γιατί δεν το απέτρεψε;».

Αναμνήσεις που κρατούν δέσμιο το μυαλό, παγώνουν το χρόνο.

Και πρέπει να δίνεις κάθε μέρα τον δικό σου αγώνα για να μην σε παρασύρει το παρελθόν στο σκοτάδι, για να μην φοβάσαι τις σκιές της ψυχής σου και του μυαλού σου, για να μην βυθίζεσαι στη μοναξιά, για να μπορέσεις να ξανατρέξεις προς το φως που είναι η ίδια η ζωή.

O Χαρταετός

Την Καθαρή Δευτέρα, όπως όλα τα παιδάκια, πέταξα κι εγώ το χαρταετό μου. Είναι μια μέρα που κάθε χρόνο την περιμένω γεμάτη χαρά, γιατί αισθάνομαι και πάλι παιδί.

Μου θυμίζει τις μέρες που πηγαίναμε πικ νικ με τους γονείς μου είτε στην Πάρνηθα, είτε σε κάποια παραλία της Αττικής και μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό μου πετούσαμε τον χαρταετό μας και συναγωνιζόμασταν με άλλα παιδιά για τον ποιός θα πετάξει πιο ψηλά τον δικό του αετό.

Φέτος ωστόσο, πετώντας τον χαρταετό αισθάνθηκα κάτι διαφορετικό. Ένιωσα να διαπερνάει ολόκληρο το κορμί μου η δύναμη του αέρα που τον τραβούσε προς τα σύννεφα, την αγωνία όταν, ενώ αυτός στροβιλιζόταν στα κενά του αέρα, εγώ με ένταση να προσπαθώ να τον κρατήσω στο ύψος του.

Και καθώς μια κοπέλα από την παρέα, που δεν είχε ξαναπετάξει χαρταετό, άμαθη όπως ήταν, άρχισε να φωνάζει υστερικά, όταν αυτός βουτώντας προς τη γη, μπλέχτηκε σε κάτι δέντρα, σκέφτηκα ότι και οι ζωές μας είναι σαν τους χαρταετούς.

Όταν κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, ονειρευόμαστε να ανεβούμε ψηλά - άλλωστε το να πετάξει, δεν ήταν πάντα μια από τις φαντασιώσεις του ανθρώπου; - μαθαίνοντας τεχνικές, μαζεύοντας εφόδια για να πετύχουμε το στόχο μας.

Αλλά αναπόφευκτα έρχονται οι δύσκολες στιγμές, όπως τα κενά του αέρα, οι αντιξοότητες, όπως τα αντίθετα ρεύματα, που μας βγάζουν από την πορεία μας, που μας κλονίζουν και τότε απαιτούνται σωστοί χειρισμοί για να καταφέρουμε να επαναφέρουμε τη ζωή μας στο δρόμο που έχουμε χαράξει.

Σε αυτές τις καταστάσεις είναι που κάποιος δείχνει τι πραγματικά αξίζει. Κάτι σαν κι αυτό που έλεγε συχνά η γιαγιά μου, πως δηλαδή «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται».

Όπως με το χαρταετό έτσι και με τη ζωή πρέπει να κάνουμε τις σωστές κινήσεις για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε, για να «πετάξουμε».

Τώρα αν κάποιος νομίζει ότι, επειδή οι τρικυμίες της ζωής είναι σοβαρές και πονούν, δεν μπορούν να συγκριθούν με ένα παιχνίδι, ας θυμηθεί, πόσο κλαίει ένα παιδί γιατί του έπεσε ο χαρταετός. Πόσο καταστροφική του φαίνεται αυτή η πτώση.

Η δύναμη της ψυχής μας και η διάσταση που δίνουμε στα προβλήματα είναι αυτά που ουσιαστικά καθορίζουν το πως θα χειριστούμε τις φουρτούνες της ζωής μας. Υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας που είναι ψύχραιμοι και δυνατοί γιατί συμφιλιώνονται με το πρόβλημα τους και μάχονται καθημερινά για να σηκώσουν τον “χαρταετό” τους πιο ψηλά. Αντίθετα άλλοι αναλώνονται στα καθημερινά και ανούσια χωρίς να συνειδητοποιούν το χρόνο που τρέχει και αγνοώντας το πέταγμα του χαρταετού. Πολλές φορές τσακίζονται και αντί να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να την ανεβάσουν και πάλι ψηλά, την αφήνουν παραμελημένη.

Το πως τελικά θα πετάξουμε τον ”χαρταετό” μας το καθορίζουμε εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το πόσο ψηλά θα φτάσει και για το πόσο καιρό θα διατηρηθεί στην θέση αυτή.

Zωή σαν συναρπαστικό παραμύθι

«Όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους ήρθα σε επαφή μου προκάλεσαν πόνο».

Πόσο κοινότυπη ακούγεται μια τέτοια δήλωση και πόσο αληθινή είναι ωστόσο για ανθρώπους, που έχουν πονέσει βαθιά κι έχτισαν τείχη γύρω τους για να εγκλωβίσουν το εγώ τους.

Μήπως όλοι μας δεν το έχουμε κάνει κάποιες φορές, λίγο ή πολύ; Μετά από κάποιο χωρισμό με αγαπημένο μας πρόσωπο, φίλο(η) ή ερωτικό(η) σύντροφο ή μετά από απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες να ανακαλύψουμε εκείνη την αδελφή ψυχή που όλοι αναζητούμε ;

Η δήλωση αυτή θα μπορούσε να είναι ειλικρινής κι έτσι διατυπώνεται από τον εκάστοτε «πληγωμένο», ωστόσο στην πραγματικότητα δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια δικαιολογία για να κλείσει τα τείχη της ψυχής και της καρδιάς του προς τον έξω κόσμο. Και αυτό μπορεί να γίνει ιδιαίτερα «βλαβερό», τόσο για το ίδιο το άτομο, όσο και για τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή με αυτό.

Ο «πληγωμένος», χρησιμοποιώντας αυτή την έκφραση ως σημαία-δικαιολογία, θεωρεί ότι δε χρειάζεται να παλέψει για να κερδίσει την αγάπη που πιστεύει πως του στέρησαν, ότι δεν χρειάζεται να προσπαθεί να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, ενώ θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να «προστατεύει» τον εαυτό του από οτιδήποτε και οποιονδήποτε μπορεί να γκρεμίσει τα τείχη του και να διεισδύσει στον εσωτερικό του κόσμο.

Οι συνέπειες είναι γνωστές σε όλους μας, φόβος μην ερωτευτεί και πληγωθεί, τρόμος μήπως κάποιος άλλος διαπεράσει τα τείχη και «χωθεί» ως εισβολέας στον «τέλεια κατασκευασμένο κόσμο» του, αδυναμία βαθύτερης επικοινωνίας και ανικανότητα ουσιαστικής επαφής, ποικίλες δυσλειτουργίες σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο.

Έτσι ενώ αυτό το «αμπάρωμα» προβάλλεται ως αποτέλεσμα μιας απόλυτα λογικής και αντανακλαστικής διαδικασίας – πόνος à τον αποφεύγω – ωθεί το άτομο στην απομόνωση, σε μια αποχαυνωμένη και φαινομενικά ήρεμη ζωή, η οποία όμως είναι άδεια, χωρίς πραγματικές συγκινήσεις, ή απλά εφήμερες συγκινήσεις τις οποίες επιδιώκει για να επιβεβαιώνει την ύπαρξη του.

Έτσι δημιουργείται μια αλυσιδωτή αντίδραση όπου κάποιος πληγώνει κάποιον άλλον, ακούσια ή εκούσια, επειδή κάποιος άλλος τον πλήγωσε και ο δεύτερος κλείνεται στον εαυτό του και σε πρώτη ευκαιρία, πληγώνει έναν τρίτο κ.ο.κ.

Καθένας μας μπορεί να σπάσει αυτή την αλυσίδα, αρκεί να μη φοβηθεί να νιώσει, να πονέσει, να κλάψει. Είμαστε ζωντανοί γιατί έχουμε αισθήματα, όχι μόνο γιατί χτυπάει η καρδιά μας και ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας. Και μπορούμε να δείξουμε και σε άλλους πως να μην φοβούνται, πρώτα απ’όλα τα αισθήματα τους και μετά τα αισθήματα των άλλων. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την ίδια τη ζωή και όλα εκείνα που έχει να μας δώσει. Η εσωτερική γαλήνη δεν είναι ανάγκη να αποκτηθεί μέσα από την απομόνωση. Αυτός μπορεί να φαίνεται σαν ο πιο εύκολος τρόπος. Απομονώνεσαι, παύεις να έχεις ερεθίσματα που σου προκαλούν οποιοδήποτε συναίσθημα, οπότε αυτομάτως δεν υπάρχει κάτι το οποίο να διαταράσσει τον ψυχικό σου κόσμο. Μήπως όμως έτσι γλιστράει απ’τα χέρια σου η ίδια η ζωή και όλα όσο μπορείς να μάθεις, να νοιώσεις, να χαρείς και να γευτείς; Μήπως αυτή η «ασκητική ζωή» δημιουργεί μια ψευδαίσθηση γαλήνης και ευτυχίας που είναι εύκολα τρωτή σε απρόσμενες και μη ελεγχόμενες καταστάσεις; Και μήπως το να ζούμε μέσα σε μια «γυάλα» δεν μας εξασφαλίζει πάντα ένα «καταφύγιο»;

Η ζωή μας έχει δοθεί για να τη ζούμε, για να γελάμε, να κλαίμε, να αγαπάμε, να πονάμε. Δεν είναι ο παράδεισος αλλά είναι άδικο να την απορρίπτουμε και να την καταδικάζουμε. Ο πόνος είναι κομμάτι της και από τη φύση του είναι επώδυνος, ανυπόφορος, σαρωτικός. Όμως το να τον αρνούμαστε και να τον πολεμάμε είναι σαν να απορρίπτουμε εκείνα τα κομμάτια της ζωής που δεν μας ταιριάζουν. Μπορείς αλήθεια να απορρίψεις έτσι απλά κάτι το οποίο δεν σου αρέσει σε έναν άνθρωπο που δεν αγαπάς; Ή τον δέχεσαι μαζί με ό,τι σε ενοχλεί ή απλά τον απορρίπτεις εξολοκλήρου. Κάπως έτσι είναι και με τη ζωή. Ή την δέχεσαι, έτσι όπως είναι, με τα καλά και τα κακά της ή την απορρίπτεις.

Τι πιο συναρπαστικό ωστόσο από το να ζεις καθημερινά μια ζωή γεμάτη, κάνοντας πράγματα που σε ευχαριστούν κι έχοντας γύρω σου ανθρώπους που δεν φοβούνται να μιλήσουν, να ακούσουν, να ερωτευτούν, να αγαπήσουν και να κλάψουν.

Μη φοβάστε να ζήσετε τη ζωή σας σαν ένα μαγικό, συναρπαστικό παραμύθι!!!

Νεραϊδοϊστορίες μέσα από την ψυχή μου

Κι είναι τόσες πολλές.....