Την Καθαρή Δευτέρα, όπως όλα τα παιδάκια, πέταξα κι εγώ το χαρταετό μου. Είναι μια μέρα που κάθε χρόνο την περιμένω γεμάτη χαρά, γιατί αισθάνομαι και πάλι παιδί.
Μου θυμίζει τις μέρες που πηγαίναμε πικ νικ με τους γονείς μου είτε στην Πάρνηθα, είτε σε κάποια παραλία της Αττικής και μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό μου πετούσαμε τον χαρταετό μας και συναγωνιζόμασταν με άλλα παιδιά για τον ποιός θα πετάξει πιο ψηλά τον δικό του αετό.
Φέτος ωστόσο, πετώντας τον χαρταετό αισθάνθηκα κάτι διαφορετικό. Ένιωσα να διαπερνάει ολόκληρο το κορμί μου η δύναμη του αέρα που τον τραβούσε προς τα σύννεφα, την αγωνία όταν, ενώ αυτός στροβιλιζόταν στα κενά του αέρα, εγώ με ένταση να προσπαθώ να τον κρατήσω στο ύψος του.
Και καθώς μια κοπέλα από την παρέα, που δεν είχε ξαναπετάξει χαρταετό, άμαθη όπως ήταν, άρχισε να φωνάζει υστερικά, όταν αυτός βουτώντας προς τη γη, μπλέχτηκε σε κάτι δέντρα, σκέφτηκα ότι και οι ζωές μας είναι σαν τους χαρταετούς.
Όταν κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, ονειρευόμαστε να ανεβούμε ψηλά - άλλωστε το να πετάξει, δεν ήταν πάντα μια από τις φαντασιώσεις του ανθρώπου; - μαθαίνοντας τεχνικές, μαζεύοντας εφόδια για να πετύχουμε το στόχο μας.
Αλλά αναπόφευκτα έρχονται οι δύσκολες στιγμές, όπως τα κενά του αέρα, οι αντιξοότητες, όπως τα αντίθετα ρεύματα, που μας βγάζουν από την πορεία μας, που μας κλονίζουν και τότε απαιτούνται σωστοί χειρισμοί για να καταφέρουμε να επαναφέρουμε τη ζωή μας στο δρόμο που έχουμε χαράξει.
Σε αυτές τις καταστάσεις είναι που κάποιος δείχνει τι πραγματικά αξίζει. Κάτι σαν κι αυτό που έλεγε συχνά η γιαγιά μου, πως δηλαδή «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται».
Όπως με το χαρταετό έτσι και με τη ζωή πρέπει να κάνουμε τις σωστές κινήσεις για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε, για να «πετάξουμε».
Τώρα αν κάποιος νομίζει ότι, επειδή οι τρικυμίες της ζωής είναι σοβαρές και πονούν, δεν μπορούν να συγκριθούν με ένα παιχνίδι, ας θυμηθεί, πόσο κλαίει ένα παιδί γιατί του έπεσε ο χαρταετός. Πόσο καταστροφική του φαίνεται αυτή η πτώση.
Η δύναμη της ψυχής μας και η διάσταση που δίνουμε στα προβλήματα είναι αυτά που ουσιαστικά καθορίζουν το πως θα χειριστούμε τις φουρτούνες της ζωής μας. Υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας που είναι ψύχραιμοι και δυνατοί γιατί συμφιλιώνονται με το πρόβλημα τους και μάχονται καθημερινά για να σηκώσουν τον “χαρταετό” τους πιο ψηλά. Αντίθετα άλλοι αναλώνονται στα καθημερινά και ανούσια χωρίς να συνειδητοποιούν το χρόνο που τρέχει και αγνοώντας το πέταγμα του χαρταετού. Πολλές φορές τσακίζονται και αντί να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να την ανεβάσουν και πάλι ψηλά, την αφήνουν παραμελημένη.
Το πως τελικά θα πετάξουμε τον ”χαρταετό” μας το καθορίζουμε εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το πόσο ψηλά θα φτάσει και για το πόσο καιρό θα διατηρηθεί στην θέση αυτή.
