Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Ανάμνηση

«Για ένα πράγμα είναι σίγουρος. Δεν θα μπορέσει να την αγαπήσει κανένας όπως την αγάπησε εκείνος, δεν θα μπορέσει να τη λατρέψει κανένας με το δικό του τρόπο, δεν θα μπορέσει να καταλάβει όλες τις γλυκές κινήσεις, τις ανεπαίσθητες εκφράσεις του προσώπου της. Αισθάνεται λες και μόνο εκείνος επιτρέπεται να τη βλέπει, να γνωρίζει την αληθινή γεύση των φιλιών της, το πραγματικό χρώμα των ματιών της. Κανένας άλλος άντρας ποτέ δε θα μπορέσει να δει αυτό που είδε εκείνος. Υποφέρει πολύ. Γιατί άφησε να γίνει κάτι τέτοιο; Γιατί δεν το απέτρεψε;».






















Αναμνήσεις που κρατούν δέσμιο το μυαλό, παγώνουν το χρόνο.


Και πρέπει να δίνεις κάθε μέρα τον δικό σου αγώνα για να μην σε παρασύρει το παρελθόν στο σκοτάδι, για να μην φοβάσαι τις σκιές της ψυχής σου και του μυαλού σου, για να μην βυθίζεσαι στη μοναξιά, για να μπορέσεις να ξανατρέξεις προς το φως που είναι η ίδια η ζωή.




2 σχόλια:

Πυθαγόρας Σάμιος είπε...

Τέτοιου είδους σκέψεις κάνει κάποιος, μετά από χωρισμό που δεν προκάλεσε ο ίδιος.
Πηγάζουν από ένα πληγωμένο εγωισμό, με τη βεβαιότητα της μοναδικότητας της αγάπης του να ικανοποιεί το αίσθημα της εκδίκησης που ζητάει, αφού "δεν θα ξαναβρείς ποτέ κάποιον που να σ'αγαπήσει όπως εγώ", άρα "καλά να πάθεις, που με άφησες".
Το ζήτημα είναι κατά πόσο έχει υποβάλει αυτές τις σκέψεις στην άλλη πλευρά, ώστε να την πείσει ότι έχει δίκιο.
Η αμυντική αντίδραση της άλλης πλευράς είναι να ξεφύγει από αυτή την άποψη του ενός και μοναδικού τρόπου αγάπης και να συνειδητοποιήσει ότι όπως κάθε αγάπη που έχει συναντήσει, έτσι και όποια συναντήσει στο μέλλον θα έχει τη δική της ξεχωριστή μοναδικότητα. Την οποία θα πρέπει, απλά, να είναι ανοιχτή να τη δεχτεί.
Και αντί να κρατάει κλειστά τα παράθυρα της ψυχής της μένοντας στο σκοτάδι, να τα ανοίξει για να μπει φρέσκο φως, που θα τη ζεστάνει ξανά.

fairy star είπε...

Ενδιαφέρουσες απόψεις, απόλυτα σωστές. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε καρδιά που βιώνει απώλεια χάνεται στο σκοτάδι μέχρι να αποφασίσει να βγεί στο φως και πολλές φορές αυτό δεν μπορεί να γίνει απο το ίδιο το άτομο. Η ψυχολογική υποστήριξη είναι αναγκαία σε τέτοιες περιπτώσεις, όχι απαραίτητα απο επαγγελματίες αλλά απο φίλους πραγματικούς που θα σταθούν δίπλα σε κάθε δυσκολη στιγμή.