Είδα το συγκεκριμένο έργο εχθές και ήταν πραγματικά υπέροχο. Η συναισθηματική φόρτιση που μου δημιούργησε ήταν εκρηκτική και για μια ακόμα φορά «έζησα» μερικά από τα μεγάλα δράματα της ζωής.
Τι να πρωτοεπισημάνω από το έργο;
Την εσωτερική πάλη της μάνας (Ράνια Οικονομίδου), η οποία καταπιέζεται συναισθηματικά από τον ίδιο τον έρωτα για τον άνθρωπο που παντρεύτηκε πριν από 37 χρόνια και που μετά την τρίτη της γέννα οδηγείται στη μορφίνη από έναν γιατρό, αλλά ουσιαστικά παραμένει σε αυτή για να αντιμετωπίζει το κενό της καθημερινότητας της;
Την αποφυγή ανάληψης ευθυνών του πατέρα (Δημήτρης Καταλειφός), που δικαιολογεί την τσιγκουνιά και τον αλκοολισμό του με τα βιώματα μιας δύσκολης παιδικής ηλικίας και που αρνείται να δεχτεί τα πραγματικά λάθη του σε σχέση με τους ανθρώπους που αγαπά;
Τον «άρρωστο» ψυχισμό του μεγάλου γιού (Άλκης Κούρκουλος), που, αν και με δυνατότητες να κάνει σπουδαία πράγματα στη ζωή του, κατρακυλάει στον κόσμο του αλκοολισμού και του μαρασμού, αναπαράγοντας το μοντέλο της πατρικής φιγούρας;
Τον ευαίσθητο και ίσως φοβισμένο μικρότερο γιό (Κώστας Βασαρδάνης) ο οποίος - διανοούμενος και εύθραυστος αλλά με σκοτεινές απόψεις για τη ζωή - παραμένει χαμένος, αποστασιοποιημένος;
Ο συγγραφέας ανατέμνει την οικογένεια υπογραμμίζοντας τις ανασφάλειες, τα λάθη, τα αδιέξοδα και τις συγκρούσεις που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος σαν μονάδα αλλά και συλλογικά. Η έλλειψη πίστης σε οτιδήποτε, είτε αυτό λέγεται Θεός, είτε προσωπικές δυνατότητες του καθένα μας, ή σε ό,τι άλλο μπορεί να έχει καταπραϋντική ή/και παρακινητική δύναμη για τον καθένα μας, μας κάνει να έρμαια των καταχρήσεων και αδύναμους να εξελιχτούμε, να αξιολογήσουμε την πραγματικότητα και να δράσουμε.
Πρόκειται για μια παράσταση αποκαλυπτική...Μην την χάσετε.
2 σχόλια:
Χαίρομαι που σου άρεσε το έργο. Συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας!
Ναι πραγματικά, δυνατή και πολυδιάστατη πλοκή και σε αυτή την παράσταση εξαιρετικές ερμηνείες
Δημοσίευση σχολίου